Ouderpardon is het derde en laatste deel van het MINOUX-theaterdrieluik Moeder-Vader-Kinderen. Na de komische en ontroerende eerste twee delen, Moeder mag niet dood en Niet de vaders is het nu tijd om de kinderen een stem te geven.

Een kind is in een wip gemaakt en voor opvoeden heb je geen diploma’s nodig. Ouders doen eigenlijk maar wat: ze imiteren wat ze van hun vaders, moeders en voeders meekregen, of doen heel erg hun best om dat vooral niet te doen. 
Volgens de internationale rechten van het kind geldt een recht op ‘optimale ontplooiing, groei en ontwikkeling’. Mooie woorden, maar wat betekent dit voor de plichten van ouders? Wat als ze het goed bedoelen met de opvoeding, maar het niet kunnen? Moeten we ze straffen, tegenhouden, helpen of vergeven?

Theatermaker Minou Bosua onderzoekt met muziek, zang, documentaire en veel humor wat er terechtkomt van ouderschap en opvoeding. Zij stelt een ouderschapsakte voor, die net als het huwelijk, wettelijke verplichtingen met zich meebrengt. Daarmee kunnen kinderen in tijden van nood naar de rechter stappen.

Ouderpardon is een theatrale rechtszaak waarin hartstochtelijk wordt gepleit en gezongen, met een kinderkoor, operazangers, Minou en vele getuigen op het beeldscherm. Het libretto van deze nieuwe ‘volksopera’ is gebaseerd op ervaringen van (oud) kinderrechters, (al dan niet ontredderde) jongeren en (al dan niet wanhopige) ouders. Met nieuwe muziek van componisten Sinem Altan en Robbert Klein, documentaire beelden van Maasja Ooms en een kleurrijke vormgeving van Bas Kosters. Ouderpardon is een nieuwe opera over het een na oudste beroep ter wereld.